Títulos em Thriller e Suspenses

"Kendimi tanıyamaz olmuştum. Hangisi bendim ? İçimdeki, o güzelliğiyle dünyayı elde etmeye kışkırtılmış, karanlık ve ilgi tutsağı kadın mıydım; yoksa uğruna hayatından vazgeçmeye hazır olduğum aşkına mahkûm, ezilmiş, kapılarda bırakılmış, verdiği güven ve taşıdığı masumiyetle sana cazip gelmeyen, o sevdalı kadın mı? İkisi de olmak istemiyordum. Ama ikisinden de vazgeçemiyordum. Sanki biri olmazsa, diğeri yıkılacak gibiydi. Birbirinden nefret eden ve birbirinin varlığına tahammül edemeyen bu iki benlikle yalnız kaldığımda çıldıracak gibi oluyor, ağır ağır ruhumu öldürüyordum. Artık yalnız kalmak dayanılmaz olmuştu benim için..."

Esirlikten kurtulan ama hürriyetin tadına varamayan Cengiz Dağcı'yı anlatır. "Yurdunu kaybeden adam için hürriyetin bile bir manası kalmadığını şimdi anlıyorum. İçinde doğduğum, gülüp oynadığım yerlerde benim dilim konuşulmuyor artık. Bir zamanlar, o topraklarda dilimi konuşan insanların ne olduklarını da bilmiyorum. Son fırtına, ağacı devirdi. Bizler, uçurduğu birkaç yaprak, boşlukta yolunu şaşırmış, ümitsiz ve şaşkın, meçhul bir geleceğe doğru, yalpa vurup duruyoruz.

'Ağlamak uğradığımız felaketlere karşı vücudumuzda kalan gücün çığlığıdır. Ağlayamadığımız zamanlar, bizde o gücün de yok olduğu zamanlardır ki onun yerine geçen etkili sessizlik, en şiddetli acının yarattığı göz yaşlarından daha yakıcıdır. Dilber artık kaçacak, artık firar edecek, fakat gecenin devlere mahsus müthiş azametli siyah kanatlarının altı böyle küçük bir mahluk için güvenli olamaz. Gidecek ama nereye? Kendince meçhul olan bir kuvvetin şevkiyle bir şey arayacak...

İki genç müzisyen... Biri, ürkek ve oldukça utangaç bir piyanist olan Erika Ewald; diğeri, kemanına eşsiz sesler veren genç bir adam... Yolları bir konserde kesişir ve ardından gelen provalar ile uzun yürüyüşler aralarındaki arkadaşlık duygusunun şeklini değiştirmeye başlar. Genç adam bir gün bunu açıkça belli eder ama Erika Ewald çareyi ondan kaçmakta bulur. Zaman geçer, Erika'yı genç adamdan kaçıran sebepler kendiliğinden ortadan kalkar ve tutkunun ateşi bu defa genç kızı sarar. Ama ya genç adamın duyguları aynı kalmış mıdır?

Canavarların en korkuncu asil duyguları olandır. Bu olağanüstü heyecanlı ve sürükleyici öykü, büyük romanlarıyla ünlü Fyodor Dostoyevski’nin kısa öykü yazmadaki ustalığını da gösteriyor ve Dostoyevski’nin alışılagelen diliyle şeytani bir kurguyu birleştiriyor. Bir adam, gecenin geç saatlerinde kapısına gelen eski sevgililerinden birinin kocasıyla kendisini içinden çıkılamaz gergin bir durumda buluyor ama kocanın ilişkiyi bilip bilmediği belli değil.

İnsan doğasına ilişkin fikirlerden etkilenen roman, uygarlıktan uzak tropik bir adada doğup yaşayan Paul ve Virginie adlı genç bir erkek ve genç kızın hikayesini anlatıyor. Romanın kahramanları, Hint Okyanusu'nun güneybatısında, bugün Mauritius olarak bilinen Île de France adasında şehir yaşamının, toplumların ve teknolojinin yozlaştırıcı etkisinden uzak olarak, doğayla bir bütünlük halinde yaşarlar. Beraberler büyürler, arkadaş olurlar, yavaş yavaş birbirlerine aşık olurlar; ancak ilkel saflıklarından dolayı duygularını hemen açıklayamaz ve açığa vuramazlar.

Aynı kişi gündüz saygın ve ünlü bir doktor, geceleri ise bir serseri ya da katil olabilir mi? Ya da insanın içinden kötülüğü çıkarıp, sadece iyiliği bırakabilseydik ne olurdu? Bu mümkün müydü? Yayınlandığı dönem çok ses getiren ünlü yapıtın birçok tiyatro, müzikal ve film uyarlamaları da yapıldı. Şimdi ise Seslekitap kalitesiyle sizinle, iyi dinlemeler!

İkiz kardeşler, Amed ile Aziz... Etrafı dağlarla çevrelenmiş, savaşın tam ortasındaki isimsiz bir ülkede anne babalarıyla yaşayan iki çocuk. Dağların öte tarafında köpekler yaşıyor, yani düşmanları... Bölgenin savaşçı liderlerinden biri bir gün babalarını ziyaret eder ve kana kanla yanıt vermek için çocuklarından birini savaşta feda etmesini ister. Baba Zohal çıkışı olmayan bir ikileme düşer. Anne Tamara ise bu isteği kabullenemez. Üstüne üstlük Aziz kanser hastasıdır. Zaten ölüme mahkûmdur. Baba, biri hasta diğeri sağlıklı iki çocuğu arasında nasıl seçim yapar?

Estados Adası, sert Antarktika rüzgârları, dev dalgaların egemen olduğu ıssız kumsalları, gemilerin parçalandığı, denizcilerin can verdiği kasvetli kayalıklarıyla Güney Amerika'nın en uç noktasında yer alıyordu. Artık medeniyet hâkimiyeti eline almaya cesaret ettiğinde, dünyada kalan en son ve en vahşi sahiller bir deniz feneriyle aydınlandı… Fakat bu önemli ışığın koruyucusu Vasquez, iki arkadaşını öldüren ve onu vahşi doğaya süren tehlikeli ve gözü kara Kongre çetesini hesaba katmamıştı.

En mahrem bir gecenin, en matemli anında akıyordu gözyaşları. Sırların habercileri, hızına yetişemiyordu gözyaşlarının. Çok konuştuk, biraz da susalım. Susalım ve ağlaşalım. Aşkın Gözyaşları sağanağında, yitik cennetimize yol bulalım. “5 Aralık 1273; Mevlana gördüğü rüya ile kan ter içinde uyanır. Şem’sin seneler önce kaldığı odaya girer. Taş duvarlar, tahta sedir, acem kilimi, odada her ne varsa hepsi Şems kokmaktadır. Bakışları duvarda gizlenir. Senelerdir, hiçbir şeyin asılı olmadığı duvarda, bir levhayı fark eder. Okur yazıyı, kopar çığlık, atar kendini avluya.

"Bana, 'Sen kimsin?' diye sormayın. Ömrü azıcık kalmış bir HİÇ'im. Ben, hiçbir şeyim, hiçbir şeyim. Yürek vermediğiniz, ta içinize erişemez. İnsanlara baktım ki her biri kendisine bir sevgili edinmiş. Kimi kadın, kimi erkek. Bazısı nefis, bazısı da heva. Kimi mal, kimisi de şöhret. Herkes o sevgiliyle ölüm anına kadar beraber olabilmiş, bazısı da kabrin başına kadar beraber bulunabilmiş, toprağa verilince ona veda etmiş. Herkes sevgilisini karanlık bir kuytuya bırakıp geri dönüyor. Düşündüm. Kendime öyle bir sevgili bulayım ki, hayatımda ve vefatımda benimle beraber olsun.

Yedinci ve en tesirli bıçak darbesi ensesine gelir, boynu sağa doğru bükülmüştür. Dervişler yere kapanmasını bekleye dursun, Şems Hz. Peygamberin şu hadisini sesi boğuk mırıldanır: “Allah’a kavuşmayı isteyeni Allah da sever” Dervişlerden birisi sırtına tekmeyi vurur. Yüzüstü taş zemine kapanır, dudağı patlamış, dişleri zemine dökülmüştür Siyah feracesi kanlar içinde bordoya dönmüştür. Saçlarından tutarak kafasını kaldıran dervişin niyeti Şems'in başını gövdesinden ayırmaktır. Baş derviş engeller. "Bırakın son nefesini versin. Sonra da en yakın bir kuyuya atın. Kıyafetine sarp atın.

"Şems! Ey seyyarelerin en tekinsizi! Çarpacak bir beni mi buldun? İyi ki beni buldun. Hoş âmedî! Hoş âmedî! Seni arıyordum Şems! Ama dağıla dağıla. Seni bekliyordum Şems! Ama savrula savrula... Allahım beni Şems ile yarala! Öyle yarala ki akan gözyaşlarım cehennemi söndürsün. Ağlamaktan kör olup görmesem de cennetini. Sen varsın ya! Şems, Kimyanın yüzüne doğru eğilirken, pencereden bir ışık huzmesi süzüldü odaya. Oda göz kamaştıracak bir şekilde ışıkla dolmuştu.

Şiddet dolu, katı, kırılan ama bükülmeyen bir gelenek. Gerekirse kanla korunan alternatif bir ahlak. Bir jest olarak ölünen ve öldürülen, stilize bir savaş... Hatırlanacak ve unutulacak ne çok şey var.