Títulos em Ficção Biográfica

De zoektocht naar de waarheid achter de vlucht en mysterieuze dood van een naziofficier. Otto Wächter was tijdens de Tweede Wereldoorlog verantwoordelijk voor de dood van honderdduizenden Joden en Polen. Vijfenzeventig jaar later is zijn zoon Horst nog altijd overtuigd van zijn onschuld. Aan het einde van de oorlog werd Otto Wächter beschuldigd van massamoord. Achternagezeten door de Sovjets, de Amerikanen en de Britten sloeg hij op de vlucht. Drie jaar lang verschool hij zich in de Oostenrijkse Alpen, waarna hij zich naar Rome begaf en met steun van het Vaticaan kon onderduiken.

Duitsland, 1936. De Joodse Monika Merton, wier echtgenoot al is omgekomen in het concentratiekamp Dachau, is op de vlucht voor de Gestapo. Ze heeft haar woonplaats München verlaten en hoopt in Beieren de Oostenrijkse grens te kunnen oversteken. Onderweg ontmoet ze in de trein dichter Andreas von Cornides, die zich nauwelijks bewust is van het geweld en de misdrijven in Duitsland. Hij leeft, zo lijkt het, in een andere wereld. Ondanks zijn onwetendheid ontwikkelt Monika een zwak voor hem, en hij voor haar. Haar plan om te vluchten verzwijgt ze.

Toeval bestaat niet. Of toch wel? Paul Auster vertelt over de kleine, komische dingen uit zijn dagelijks leven, zoals een aangebrande taart, een platte band, of een verkeerd telefoonnummer. Deze tamelijk gangbare gebeurtenissen leiden tot onverklaarbare toevalligheden in het leven die hij op een wonderlijke manier met elkaar weet te verbinden. Hoe kan het dat Auster telkens dezelfde passagier in de auto heeft tijdens de vier keren dat hij een platte band kreeg? ‘Het rode notitieboekje’ brengt vier eerder uitgebrachte verhalen samen en laat zien dat alles en iedereen op curieuze wijze met elkaar verbonden is.

Hendrik Groen mag dan oud zijn, hij is nog lang niet dood en niet van plan zich eronder te laten krijgen. Toegegeven: zijn dagelijkse wandelingen worden steeds korter omdat de benen niet meer willen en hij moet regelmatig naar de huisarts. Technisch gesproken is hij bejaard. Maar waarom zou het leven dan alleen nog maar moeten bestaan uit koffi edrinken achter de geraniums en wachten op het einde? In korte, ogenschijnlijk luchtige, maar vooral openhartige dagboekfragmenten laat Hendrik Groen je een jaar lang meeleven met alle ups en downs van het leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord.

We leerden Hendrik Groen kennen door zijn dagboek Pogingen iets van het leven te maken. Samen met zijn vriend Evert en de andere leden van de Oud-maar-niet-dood-club probeert Hendrik zijn laatste levensjaren in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord zo aangenaam mogelijk te maken.Van tijd tot tijd valt het Hendrik zwaar om de moed erin te houden. Gelukkig heeft hij de pen weer opgepakt. Met de hem zo kenmerkende charmante humor neemt hij de medebewoners, de directie, zijn vrienden en de ouderdom in het algemeen op de korrel, waarbij hij zichzelf zeker niet spaart.

"We hebben geen kaart, geen kompas, geen plattegrond. Ik weet niet waar ik heen ga. Ik weet alleen waarvoor ik op de loop ben: voor de wolven en hun dorst naar bloed. Ik hoor ze huilen achter de bergen. Ze woelen de aarde om op de plek waar twee bliksemschichten elkaar troffen. Diamant zou er liggen. Maar wij hebben alleen weet van gestold bloed in droge aarde." De jonge Qadir groeit op in een klein dorp in Afghanistan met de droomverhalen van zijn moeder en de wilskracht van een vader die van geen wijken wil weten. Zijn enige bezit: acht knikkers. Alles ademt oorlog.